Pada tahun 2011 Pollitt membincangkan istilahnya sekali lagi di The Atlantic. Beliau berkata bahawa isu itu masih sangat berleluasa di media semasa. Beliau secara khusus memetik filem cereka, Super 8 (popular pada masa itu), yang hanya mempunyai seorang watak utama wanita (lakonan Elle Fanning). Juga pada masa ini, beliau memperluaskan prinsip untuk memasukkan rangkaian televisyen. Menurut Pollitt, satu-satunya penyambai berita wanita utama dalam barisan MSNBC pada tahun 2011 ialah Rachel Maddow. Beliau mengulas, "Agak luar biasa bahawa hanya ada seorang wanita ini sahaja, dan ia tidak pernah sama."[2]

Istilah ini tidak hilang dengan cara apa pun, membuat banyak kemunculan dalam kesusasteraan dan wacana popular. Wartawan mengadu bahawa pevah panggung utama selalunya termasuk hanya seorang wanita, dan trend ini tidak akan pudar dalam masa terdekat.[6] Ini boleh dilihat dalam poster filem berkumpul, seperti dengan Ocean's Eleven, The Matrix dan Star Wars.[7] Steve Rose melihat situasi Eleven dalam rancangan TV Stranger Things, di mana dia pada dasarnya digantikan (semasa dalam pengembaraan sendiri) oleh Max, seorang lagi gadis muda, yang juga diusik, kemudian "bernafsu," satu lagi reaksi biasa terhadap seorang watak wanita yang bersendirian.[6] "Smurfette," atau satu-satunya pelakon wanita, telah difahamkan biasanya mempunyai peranan stereotaip sebagai pasangan romantik, "perenung terhebat", atau wujud untuk meredakan ketegangan pelakon yang semua lelaki.[8]

Hasil daripada rasa tidak puas hati tentang kekurangan wanita, corak baharu telah muncul, iaitu "penyongsangan jantina", menghasilkan versi francais media sedia ada dengan pelakon utama pelakon wanita eksklusif, seperti Ocean's 8 dan Ghostbusters.[8]

Geena Davis Institute on Gender in Media mendapati bahawa hanya "10% daripada semua filem mempunyai barisan pelakon yang seimbang jantina," dengan itu mengukuhkan kewujudan kekurangan perwakilan wanita yang adil, iaitu Prinsip Smurfette.[9][8]

Dalam artikel dan video untuk Majalah Bitch, Anita Sarkeesian menegaskan bahawa kecenderungan media dari tahun 1980-an dan 1990-an-yang biasanya mematuhi prinsip ini-yang dibuat semula secara berterusan mengakibatkan isu ini berulang, mewujudkan kitaran yang berterusan. Dia juga menyeru industri filem untuk memasukkan lebih banyak watak wanita, atau malah pelakon yang didominasi wanita, dan lulus ujian Bechdel, dengan menyatakan bahawa selepas ini diingat dan benar-benar dicapai, kepelbagaian yang bermakna akan dapat dicapai.[10]